"Pavyon bar zamparası yemine tövbeye şerbetliymiş derler. Duramazmış, tutamazmış sözünü!" Meyhanede söylenenler yenir yutulur gibi değil. Yanlış da değil! Elini ayağını o renkli dünyadan çekmiş bir hali vardı Murat'ın. Ama sarışın afet Yıldız'la karşılaşınca kanı tutuşur gene! Karısı, akşam yemeği için bekleyedursun şarkıcının kollarında 'saatlerce kendinden geçecektir'! Sadece hapisteyken 'o renkli dünyaya' uzak durabiliyor delikanlı!

Metin öylesine iyi niyetli ve temiz ki, Hülya film boyunca 3 kez ‘çocuk’ diyor. Gönül de iki yerde ‘deli çocuk’ ve ‘koca bebek’ demişti. Mine ise son sahnelerin birinde babasına şunları söyler; “Koskoca bir sevgimiz var. Dünyalar kadar büyük. Sevgiye hiçbir şey karşı duramaz… O, bizim hayatımızın bir parçası, hâlâ mahalledeki küçük Metin!”

“Yaşa be moruk! Temeli sağlam atmışsın! Armut, dibine düşer. Oğlun da senden aşağı kalmadı. Metresini hacamat etmiş!” Hapis arkadaşları söylüyor bunu. Nazif Usta, cinayet ve soygun; Burhan ise Ayten’i öldürmekle suçlanmaktaydı. Film boyunca birkaç kez “Adaletin terazisi şaşmaz… Türk hâkimi yanılmaz… Hak yerini bulur… Türk adaleti şaşmaz” denmesine karşın masumiyetleri, delikanlının çabasıyla anlaşılacaktır.

“Hepinizin aklı gücü parada be! Ulan, başka bir şey düşünmez misiniz yahu? Para, para, para! Biraz şu paradan sıyrılıp etrafınıza bakın, bakın bir kere be!” Aç yattığı gecelerde bile “Allah büyüktür” diye teselli bulmuştu Gariban.

“Gene mi sen? Hani sondu? Hani bir daha karşımda görmeyecektim seni? Kimbilir ne nameler karıştırdın gene?” Suna, babacan Komiser Seyfi’nin karşısında.

“Bırakın Savcı Bey, adalet biraz da kendi kendine yerini bulsun.” Adaletin ‘kendi kendine de olsa tecelli edeceği’ film boyunca üç kez tekrarlanıyor. Ama bu, en azından Macit için geçerli değil.

"Başkalarının felaketi üzerine saadet kurulamıyormuş. Allah, kötüleri, kötülükleri affetmiyor." Hicran'ın beyaz perdede söyledikleri gerçek hayatta da geçerli olsa!

"Sen affedilmeyi, sadece kendi gözünde, kendi vicdanında rahat etmek için istiyorsun. Hayır, affetmiyorum seni! Kalbimde ebediyen mahkûm ediyorum." Sonradan affedeceği Necmi'ye söylüyor bunları. Abisine de "Sevdim, ihanete uğradım.

“Gözlerine bakmak öyle hoşuma gidiyor ki. Seneler önceki bir şarkıyı duyuyor gibiyim.” Annesi, Gazinocu Feridun yüzünden ‘dile düşmüştü’. Sevgilisi de, Feridun Bey’in oğlu Faruk’un saldırısıyla ‘dile düşecekti’ neredeyse. Zaten şarkının adı da farklı değil: “Seninle Düştüm Dile”!

“Yaşadıkça daima hata işleyecektim.” Küçük Leyla son nefesini verirken söylüyor bunları. İlerde yapabileceği yanlışları önleyecek şey; ‘Ölümmüş’! ‘Ölümden Sonra’daki (Cahit Sıtkı Tarancı) bir dizeyi anımsattı; “Öldük, ölümden bir şeyler umarak.”

"Bak şu anda aklıma bir fikir geldi. Patron'u bir dümenle kazıklayıp paralara ikimiz konmalıyız." Necla bu sözlerle daha fazla kazanmanın yolunu göstermiş oldu. Kenan ikisini de öldürüyor! Genç kadını boğarak, Patron'u ise otomobilin bagaj kapağını vura vura!

“Bu, benim yapacağım iş değil. Şaşıyorum babam nasıl yapıyordu... Vız gelir bana. Ben haraç maraç vermem. Göreceksin vermeyeceğim de.” Rahmetli babasının, her ay muntazam olarak haraç verdiğini öğrendiğinde söylemişti bunları. Top sakallı, beyaz ceketli Şefgarson Mehmet Büyükgüngör’ün “Fakat bu adamlardan korkulur Orhan Bey” uyarısını da dinlemiyor. İş, dayak yemesine, hamile kız kardeşinin öldürülmesine, katil olmasına dek varacaktır!

“Dere, akıp giden bir su. Akarsuya kimse sahip çıkamaz. Toprağa gelince, kim ekip biçerse O’nun malıdır.” Bir müddet İstanbul’da okumuş Yıldız. Sözlerinde, 60’ların etkisi seziliyor. Filmin sonunda buralara sahip olacaktır ama ‘ekip biçerek’ değil, Timur’la ‘evlenerek’!

Fıstık; “Bir roman okumuştum ‘Gönülden Yaralılar’ diye. İşte orda diyor ki, ‘erkekler’ diyor, ‘eğer niyetleri ciddi ise kızları sinemanın koltuğuna, eğer değilse locaya götürmek isterler’ diyor.” [Fatma Girik, yıllar sonra, 1973’te ‘Gönülden Yaralılar’ adlı bir film çevirecektir]. Nihat da evlilik teklifini, genç kızı ‘sinemanı koltuğuna’ davet ederek yapar.

29 Haziran 1976, Salı günkü Cumhuriyet’in üçüncü sayfasında bir ilan var. “15 Haziran 1976’da kaybettiğim aziz eşim, İstanbul Şehir Tiyatroları sanatkârı, Kemal Tözem’in tedavisinde büyük ilgilerini gördüğüm Sosyal Sigortalar Kurumu Göztepe Hastanesi Başhekimi Dr. Ali Hacıpaşaoğlu ile Dr. Özer Ozan, Dr. Fethi Yılmazbilir ve tüm hastane personeline, cenaze törenine katılan, çelenk gönderen, telgraf, telefon ve mektupla acımı paylaşan Şehir Tiyatroları, TRT, İstanbul Belediyesi, Devlet Operası mensupları ile arkadaş ve dostlarımıza minnetlerimi sunarım.

“Bir daha saklambaç oynamayalım, ne olur” diyordu Fato daha 8 yaşındayken. Nedenini şöyle açıklar; “Ne bileyim ben. Saklambaçta insan kaybetmesini, kaybolmasını öğreniyor.” Ancak filmin sonuna kadar Memo ile yapacakları tek şey bu.

Ali Şen, Türk Sineması’nın en önemli karakter oyuncularındandı. Oyuncu olmadan önce Adana’da kendi halinde bir marangozdu.

“Bak Necla, beni iyi dinle ve anla. Biz hata ettik. Hakkım yoktu seni sevmeye, hakkım yoktu…

"Zaptiye Nazırı Haşmet Paşa'nın kızı ha? Yalnız incilerini elmaslarını değil senin 'başka hazinelerini' alalım da paşa babanın kulakları çınlasın! Yürü ağaç dibine!" Gâvur Sabri, Nazlı'ya söylüyor bunları.

Sahnede, ‘dedikoducu, yedi mahalleyi birbirine katan, çaçaron, cadaloz kadın’ tipinin ilk temsilcisi Halide Pişkin’dir. Milyonları etkileyen sanatı vardı.