“Beni bir koca olarak değil oğlun kadar şefkate muhtaç, cahil kaba bir insan olarak görür, öğretmenim olursan öğrenmeye çalışırım.” Ali, kendisini ‘şefkat ve şımartılma arasındaki farkı bilmemekle’ suçlayan Gül’e söylüyor bunları. Oysa Fred’in Mary’ye yanıtı daha kısa; “I don’t know much but I can learn.” İki delikanlının en zor ve en geç öğrenecekleri şey ise ‘kendilerinin de bir gün korkabileceği’ olacaktır.

"Filmlerin taş kalpli oyuncusu Erol Taş, gerçek hayatta eşini kaybeden ve üç küçük çocuğuna hem annelik hem babalık yapmak zorunda kalan, altın yürekli bir adam."

“Yukarıda Allah; Ankara’da Devlet, hem de Hükümet; Burada da ben!” Bekçi Murtaza, romanda 16 kez söylüyor bunları. Ancak filmde, nedense, hiç yok.

Yeşilçam'ın neşeli isimlerinden, komedi denince ilk akla gelen oyunculardan Hüseyin Baradan. Söyleşi sırasında yazıhaneye Semih Sezerli, Ahmet Mekin ve Suphi Kaner'in gelmesiy le birlikte söyleşi daha da ilginçleşiyor.

Unutulmaz üç turistle konuşurken, hazır cevaplığına da tanık oluyoruz kahramanımızın. “Bonjur Matmazel… Bu sabah güneşten bile daha parlaksınız. Gözlerimi kamaştırıyorsunuz” diyen Mösyö Şarl’a “Güneş gözlüğü takarsanız rahat edersiniz”; Nermin’in hasreti memleket hasretinden daha ağır bastığı için gidemeyen Sör Harold’un ‘good morning’ine “Günaydın! Hani siz bu sabah gidiyordunuz”; “Çok günaydınlağ! Ich habe dir Frâulein Nermin. Ben sizi ne zaman göğmek vağ, çok mesut olmak” diyen Herr Rudolf’a “Çok mesut olmanız için ben de vağ heğ zaman size göğünmek” karşılıklarını veriyor. “Jawohl meine liebe!”

“Çıldırmak işten değil. Sevdiğim kadın bir başkasının karısı. Dayanılır gibi değil.” Böylesine yakınıcı Mübin. Oysa benzer durumdaki Şehbal daha güçlü; “Senin yerinde olsaydım, hatta sırdaşıma bile böyle zayıf görünmezdim. Benim yüreğim de dünyanın en müthiş elemleri ve acılarıyla dolu. Ama gene de haykırmıyor, hatta gülümsüyorum.” Aşkın zehri bile tatlı geliyormuş.

"Prodüktör’e kabahat buluyorsun, rejisör ondan daha az kabahatli görünmüyor. Operatör öyle. Bizde sinema güzel sanatlerdan mıdır, sanayi kolu mudur belli değil. Çalışır çırpınırsın; beri tarafta 50 lira haftalıklı adama 150 bin liralık işi teslim ederler."

Sarhoşlukla yere düşürdüğü cüzdan için bir hışım Bar’a dönmüş. “Giremezsiniz beyim, gündüzleri kapalıyız” diyen temizlikçi genci “Oğlum, sen hiç Bahriyeli yumruğu yedin mi. 7 bin liramı çaldırmışım, dünya çıksa karşıma kimse mani olamaz” diye azarlıyor. Fabrikalar, köşk, çiftlik ve kim bilir kaç araba sahibi Murat çabuk öfkelenen biri. Filmin sonunda da Leyla’nın adresini vermek istemeyen garsonu tehdit edecektir; “Söyle diyorum, söyle. Yoksa yaşatmam seni. Yakarım canını.” Her çözümü(müz) tekme tokatla!

"Son zamanlarda denize giremez oldum. Dehşetli utanıyorum. Giydiklerimi hiç yakıştırmam kendime. Birisi ne güzel olmuşsun dese bu kez alay edildiğime inanır, yalnız kalınca ağlarım. Biliyorum bunların hepsi komleks. Ama, bir türlü önüne geçemiyorum. Yüreğimin içindeki aşağılık duygusunu yenemiyorum.."

"Hiçbir rejisöre asistanlık yapmadan Lütfi Akatın meydana getirdiği bu filmin tekniğine bu gün dahi birçok rejisörler erişebilmiş değildir. Hatıralarını ve sanatçıların ı hala beğendiğimiz filmleri düşünelim: Kanun Namına, İpsala Cinayeti, Beyaz Mendil, Yalnızlar Rıhtımı, Lütfi Akatın eserleridir."

"Yeni namzetlere nacizane şunu söylemek isterdim ki sinemaya şöhret için intisap etmeyin. Para için de intisap etmeyin, sanat için intisap edin. Genç yıldız namzetlerinden Tü lay Akatlar’ın dediği gibi filmciliğe hizmet etmek şerefi için. Zaten sonra para ve şöhret kendiliğinden gelirler."

"Artistler hisli kişilerdir. Çabuk aşık olmalarının sebebi budur bence… Bazen oynadıkları oyunlarının tesirinde kalarak rol arkadaşlarına aşıktırlar. Ama bun lar uzun sürmiyecek cinsten kısa heyecanlardır."

"Cumartesi günü vakit gecikmişti artık. Beyazperdenin bu Avrupai tipteki yeni jönünden gelecek sene çok şeyler bekliyordu Türk sineması. Beyaz perdenin Tamer Yiğit gibi daha birçok gençlere ihtiyacı vardı."

"Beni kafamın çıplak kısmı yüzünden Yul Bruyner’e benzetenler de var. Doğrusu bu hoşuma gitmiyor. Onu bana benzetmeleri lâzım değil mi? Çünkü dünyaya ondan çok evvel geldim!"

Erol Taş bundan böyle başrol için aranılan isimler arasında yer alıyor. Son çevirdiği filmde Taş, bir kaptan rolünde oynayacak. Her zaman mert ve sağlam karakteriyle dikkati çeken Taş uzun zamandan beri bu film için hazırlanıyordu. Yeni çevireceği kordelâda Erol Taş, “Kendi hayatımı oynayacağım” diyor.

Artist Dergisi’nin 4 Nisan 1967 tarihinde yayınladığı bir söyleşi haber dikkat çekicidir. Bir süredir çeşitli haberlerle basına yansıyan Ayhan Işık ile Yılmaz Güney arasındaki tartışmada, Güney dergiye önemli açıklamalarda bulunur

Çocukluğumda verilen müsamerelerden hiçbirini kaçırmazdım. Sonra askerlikte, vatanı vazefemi görmekte olduğum bölüğü tulûat tiyatrosuna çevirdim. Her gece temsil verirdik, biribirimize.. Herkes güzel oynadığımı, iyi bir aktör olacağımı söylerdi.

İlk bakışta insanda, dizlerini bükmüş havada oturuyor intibaını uyandırıyordu. Aslında havada filân oturduğu yoktu. Küçük çocuğun gövdesi iriliğindeki bacaklar: üzerinde bedeni, geniş göğüsleriyle birlikte altındaki koltuğun görünmesine engel oluyordu.

"Belgin Doruk'un sinemaya intisabını sağlıyan artist yarışmasından bu yana seneler geçmişti. Bu seneler zarfında Bakırköy'ün güzel kızı bütün milyonlarca insan tarafından beğenilen, her ay binlerce hayran mektubu alan yıldızı olmuştu. Ünü Türkiye sınırlanırını dahi aşmıştı."

“Hastaydı annem. Açtı, ölecekti. Bir lokma ekmek O’nu kurtarır zannetmiş, ekmek çalmıştım. O ekmeğe karşılık, beni çamurlu kaldırımlara çarpan bir tokat yedim. Hatırladıkça acısı hâlâ yanaklarımı sızlatan bir tokat!” Böyle anımsıyor Fosforlu. Oysa bir iyiliksever, fırıncının kalkan elini tutup ekmeğin parasını vermişti. Kemal’deki ‘amnezi’ hali bulaşıcı galiba!