“Bir genç kızın en değerli hazinesini, O’nu sevmeden alan erkek, hırsız sayılır Mehmet.” Nehir kıyısında “Ya ben seni sevmiyor da babandan intikam almak için yapmışsam bu işi” diyen delikanlıya söylüyor bunları. Hayatının dönüm günü. İşler, ‘aşk’ nedeniyle sarpa sarınca ‘hesaplaşma’ birkaç hafta sonraya kalacaktır.

Sinema ve tiyatro oyunculuğunun yanı sıra mankenlik ve fotomodellik de yapan Gülbin Eray, “Filmcilerin gözünde bizim kıymetimiz yok” diyor…

“Benim gibi sevgilisi olanın heyecanı bitmez.” Elif’e söylüyor bunları. Kavgaları, külhanbeylikleri herkesin dilinde. Genç kızın ailesi de durumu fark etmiş “Su testisi suyolunda kırılır. O’nunla evlenirsen erken dul kalırsın” diyorlarmış. Keşke sadece dul kalsaydı! Rıfat’la değil kardeşiyle evlendiği halde canından olacaktır zavallı!

“Kes be! Kuru gürültüye pabuç bırakacak adam mıyım ben? Bugüne kadar namusumla yaşadım. Bundan sonra da namussuz işe girmem. Efendin olacak adama söyle kimseye köpeklik etmem.” Kaçakçılığa göz yummasını isteyen çete elemanına söylüyor bunları Bahriyeli. Bu sırada arka plandaki geminin bordasında, gelmiş geçmiş en güzel ismi okuruz: MUSTAFA KEMAL!

“Ben, alın teri ile kazanılan para isterim.” Yoksul Leman Akçatepe söylüyor bunları. Yıllar sonra [‘Askerin Dönüşü’ (1974)], oğlunun tabutu başındaki ihtiyar-Refik Kemal Arduman da “Alın teri dökmedin miydi ekmeğin ağuludur. Öğrenememiş İbrahim. İnsan insandan, gün gelir hesap sorar” diyecektir. Ancak “Armış, namusmuş, alın teriymiş, hıh” küçümsemesindekiler kazanıyor hep! Recep’in, helal para düşkünü karısı için sözleri filmin en acı bölümü: “Bu hasta haliyle işe de gidemiyor. Nasıl olsa, yarın öbür gün, süngüsü düşer, benim gibi çaresiz kalınca!”

1900’lerin ilk yıllarında İstanbul-Üsküdar’da doğmuş. Ölümü (2002) aynı kentte. Ama yaşamında hep Samsun var.

“Her acı hikâye unutulur, her yara kapanır, önemli olan yarınlardır.” Organizatör ve yıldız yaratıcısı Murat Arsen söylüyor bunları. Gerçekten de filmdeki ‘sınıf farkı, kaza, körlük, ayrı geçen yıllar, ameliyat’ unutuluyor. İntihar bile. Aklımızda kalan, Leyla ve Ekrem’in elele göz göze oldukları son sahne sadece.

“Beni bir koca olarak değil oğlun kadar şefkate muhtaç, cahil kaba bir insan olarak görür, öğretmenim olursan öğrenmeye çalışırım.” Ali, kendisini ‘şefkat ve şımartılma arasındaki farkı bilmemekle’ suçlayan Gül’e söylüyor bunları. Oysa Fred’in Mary’ye yanıtı daha kısa; “I don’t know much but I can learn.” İki delikanlının en zor ve en geç öğrenecekleri şey ise ‘kendilerinin de bir gün korkabileceği’ olacaktır.

"Filmlerin taş kalpli oyuncusu Erol Taş, gerçek hayatta eşini kaybeden ve üç küçük çocuğuna hem annelik hem babalık yapmak zorunda kalan, altın yürekli bir adam."

“Yukarıda Allah; Ankara’da Devlet, hem de Hükümet; Burada da ben!” Bekçi Murtaza, romanda 16 kez söylüyor bunları. Ancak filmde, nedense, hiç yok.

Yeşilçam'ın neşeli isimlerinden, komedi denince ilk akla gelen oyunculardan Hüseyin Baradan. Söyleşi sırasında yazıhaneye Semih Sezerli, Ahmet Mekin ve Suphi Kaner'in gelmesiy le birlikte söyleşi daha da ilginçleşiyor.

Unutulmaz üç turistle konuşurken, hazır cevaplığına da tanık oluyoruz kahramanımızın. “Bonjur Matmazel… Bu sabah güneşten bile daha parlaksınız. Gözlerimi kamaştırıyorsunuz” diyen Mösyö Şarl’a “Güneş gözlüğü takarsanız rahat edersiniz”; Nermin’in hasreti memleket hasretinden daha ağır bastığı için gidemeyen Sör Harold’un ‘good morning’ine “Günaydın! Hani siz bu sabah gidiyordunuz”; “Çok günaydınlağ! Ich habe dir Frâulein Nermin. Ben sizi ne zaman göğmek vağ, çok mesut olmak” diyen Herr Rudolf’a “Çok mesut olmanız için ben de vağ heğ zaman size göğünmek” karşılıklarını veriyor. “Jawohl meine liebe!”

“Çıldırmak işten değil. Sevdiğim kadın bir başkasının karısı. Dayanılır gibi değil.” Böylesine yakınıcı Mübin. Oysa benzer durumdaki Şehbal daha güçlü; “Senin yerinde olsaydım, hatta sırdaşıma bile böyle zayıf görünmezdim. Benim yüreğim de dünyanın en müthiş elemleri ve acılarıyla dolu. Ama gene de haykırmıyor, hatta gülümsüyorum.” Aşkın zehri bile tatlı geliyormuş.

"Prodüktör’e kabahat buluyorsun, rejisör ondan daha az kabahatli görünmüyor. Operatör öyle. Bizde sinema güzel sanatlerdan mıdır, sanayi kolu mudur belli değil. Çalışır çırpınırsın; beri tarafta 50 lira haftalıklı adama 150 bin liralık işi teslim ederler."

Sarhoşlukla yere düşürdüğü cüzdan için bir hışım Bar’a dönmüş. “Giremezsiniz beyim, gündüzleri kapalıyız” diyen temizlikçi genci “Oğlum, sen hiç Bahriyeli yumruğu yedin mi. 7 bin liramı çaldırmışım, dünya çıksa karşıma kimse mani olamaz” diye azarlıyor. Fabrikalar, köşk, çiftlik ve kim bilir kaç araba sahibi Murat çabuk öfkelenen biri. Filmin sonunda da Leyla’nın adresini vermek istemeyen garsonu tehdit edecektir; “Söyle diyorum, söyle. Yoksa yaşatmam seni. Yakarım canını.” Her çözümü(müz) tekme tokatla!

"Son zamanlarda denize giremez oldum. Dehşetli utanıyorum. Giydiklerimi hiç yakıştırmam kendime. Birisi ne güzel olmuşsun dese bu kez alay edildiğime inanır, yalnız kalınca ağlarım. Biliyorum bunların hepsi komleks. Ama, bir türlü önüne geçemiyorum. Yüreğimin içindeki aşağılık duygusunu yenemiyorum.."

"Hiçbir rejisöre asistanlık yapmadan Lütfi Akatın meydana getirdiği bu filmin tekniğine bu gün dahi birçok rejisörler erişebilmiş değildir. Hatıralarını ve sanatçıların ı hala beğendiğimiz filmleri düşünelim: Kanun Namına, İpsala Cinayeti, Beyaz Mendil, Yalnızlar Rıhtımı, Lütfi Akatın eserleridir."

"Yeni namzetlere nacizane şunu söylemek isterdim ki sinemaya şöhret için intisap etmeyin. Para için de intisap etmeyin, sanat için intisap edin. Genç yıldız namzetlerinden Tü lay Akatlar’ın dediği gibi filmciliğe hizmet etmek şerefi için. Zaten sonra para ve şöhret kendiliğinden gelirler."

"Artistler hisli kişilerdir. Çabuk aşık olmalarının sebebi budur bence… Bazen oynadıkları oyunlarının tesirinde kalarak rol arkadaşlarına aşıktırlar. Ama bun lar uzun sürmiyecek cinsten kısa heyecanlardır."

"Cumartesi günü vakit gecikmişti artık. Beyazperdenin bu Avrupai tipteki yeni jönünden gelecek sene çok şeyler bekliyordu Türk sineması. Beyaz perdenin Tamer Yiğit gibi daha birçok gençlere ihtiyacı vardı."