“Bu, benim yapacağım iş değil. Şaşıyorum babam nasıl yapıyordu... Vız gelir bana. Ben haraç maraç vermem. Göreceksin vermeyeceğim de.” Rahmetli babasının, her ay muntazam olarak haraç verdiğini öğrendiğinde söylemişti bunları. Top sakallı, beyaz ceketli Şefgarson Mehmet Büyükgüngör’ün “Fakat bu adamlardan korkulur Orhan Bey” uyarısını da dinlemiyor. İş, dayak yemesine, hamile kız kardeşinin öldürülmesine, katil olmasına dek varacaktır!

“Dere, akıp giden bir su. Akarsuya kimse sahip çıkamaz. Toprağa gelince, kim ekip biçerse O’nun malıdır.” Bir müddet İstanbul’da okumuş Yıldız. Sözlerinde, 60’ların etkisi seziliyor. Filmin sonunda buralara sahip olacaktır ama ‘ekip biçerek’ değil, Timur’la ‘evlenerek’!

Fıstık; “Bir roman okumuştum ‘Gönülden Yaralılar’ diye. İşte orda diyor ki, ‘erkekler’ diyor, ‘eğer niyetleri ciddi ise kızları sinemanın koltuğuna, eğer değilse locaya götürmek isterler’ diyor.” [Fatma Girik, yıllar sonra, 1973’te ‘Gönülden Yaralılar’ adlı bir film çevirecektir]. Nihat da evlilik teklifini, genç kızı ‘sinemanı koltuğuna’ davet ederek yapar.

29 Haziran 1976, Salı günkü Cumhuriyet’in üçüncü sayfasında bir ilan var. “15 Haziran 1976’da kaybettiğim aziz eşim, İstanbul Şehir Tiyatroları sanatkârı, Kemal Tözem’in tedavisinde büyük ilgilerini gördüğüm Sosyal Sigortalar Kurumu Göztepe Hastanesi Başhekimi Dr. Ali Hacıpaşaoğlu ile Dr. Özer Ozan, Dr. Fethi Yılmazbilir ve tüm hastane personeline, cenaze törenine katılan, çelenk gönderen, telgraf, telefon ve mektupla acımı paylaşan Şehir Tiyatroları, TRT, İstanbul Belediyesi, Devlet Operası mensupları ile arkadaş ve dostlarımıza minnetlerimi sunarım.

“Bir daha saklambaç oynamayalım, ne olur” diyordu Fato daha 8 yaşındayken. Nedenini şöyle açıklar; “Ne bileyim ben. Saklambaçta insan kaybetmesini, kaybolmasını öğreniyor.” Ancak filmin sonuna kadar Memo ile yapacakları tek şey bu.

Ali Şen, Türk Sineması’nın en önemli karakter oyuncularındandı. Oyuncu olmadan önce Adana’da kendi halinde bir marangozdu.

“Bak Necla, beni iyi dinle ve anla. Biz hata ettik. Hakkım yoktu seni sevmeye, hakkım yoktu…

"Zaptiye Nazırı Haşmet Paşa'nın kızı ha? Yalnız incilerini elmaslarını değil senin 'başka hazinelerini' alalım da paşa babanın kulakları çınlasın! Yürü ağaç dibine!" Gâvur Sabri, Nazlı'ya söylüyor bunları.

Sahnede, ‘dedikoducu, yedi mahalleyi birbirine katan, çaçaron, cadaloz kadın’ tipinin ilk temsilcisi Halide Pişkin’dir. Milyonları etkileyen sanatı vardı.

“Şükür kavuşturana!” Sağlık sorunları nedeniyle zorlukla tamamladığı ‘Son Mektup’tan üç ay sonra tekrar kamera karşısına geçen Filiz Akın söylüyor bunları. Filmdeki babası-Mümtaz Ener gibi, İngiltere’deki zorlu tedavinin ardından ‘ikinci yuvası, ikinci evi’nde.

“Küçük ayaklı, beyaz elli, köprücük kemiği sağlam, iyi salata (1986’daki ikinci çevrimde ‘karnıyarık’) yapmasını bilen bir kadın arıyorum ben.” Adriano Celentano’lu, Jean-Paul Belmondo’lu gangster filmlerinden alınmış duygusunu veren sözleri, karnından 5 kurşunun çıkartıldığı ameliyat sonrasında hemşireye söylüyor. Sevgilisi Zerrin’e ise “Sevmek zor iştir yavrum.

“Tıpkı bir hayvan gibi kapana kıstırmışlardı beni. Hâlbuki her şey ne kadar güzel başlamıştı. Lisenin son sınıfında babam öldü. Ailenin bütün yükü bana kalmıştı.

“Ağa sizlere ömür! İstanbul’dan Cebbar Ağa telefonla haber salmış. ‘Ayşe kız birkaç saate kadar bebeği çiftlikten kaçırsın’ demiş. ‘Yeğeni olacak itlerin haberi olmasın Ağa’nın ölümünden’ demiş.

Sinemamızın en önemli karakter oyuncularından Reha Yurdakul 1 Nisan 1926 tarihinde Balıkesir'in Burhaniye ilçesinde dünyaya geldi.

“Derler ki insanoğlu//Uçan bir kuş misali//Bir bakarsın burada şimdi//Bir bakarsın öldü gitti.” Erman Şener’in sunduğu ‘Çarşamba Sineması’nda konuktu Ülkü Erakalın (02 Mart 1994-TRT 1).

1929’da Resimli Gazete “Size Salahiyet Verilse Hangi Kitabı Yakardınız” anketi düzenlemiş (Tarih ve Toplum Dergisi-23 Mart 1995-Mustafa Şahin). Gelen yanıtların çoğunda ‘Yakılacak Kitap’ ve “Nasıl olsa yazarı, kitabı için ‘yakılacak’ dediğine göre” açıklaması varmış.

“Sen kuvvetlisin Murat. Ben, senin rüzgârına kapılmış kuru bir yaprağım.” Böyle söylüyor Lale. Ama olanlara bakınca, asıl ‘rüzgâr’ kendisi galiba. Delikanlı ise sevdiği kızın hasta (üstelik bir kez bile aynı yatağı paylaşmayacağı, ‘vücudundan faydalanmayacağı’) ablası ile evlenmeye; Amerika’daki altın parmaklıktan, bir kasaba ‘ahırında’ pratisyen hekimliğe; Salaş meyhanelerde alkole; Saç sakal bir karış, aç bilaç, sokaklarda yatmaya savrulan ‘kuru bir yaprak’!

“Bir yığın adama laf anlat, bir yığın sarhoşun kahrını çek. Gece şoförlüğü bu işte. Köpek uyur şoför uyumaz!” Ali, bir başka sahnede hâsılatı Ayton Sert’e verirken “Hepsi bu. Bir gecede tek iş. Bunu da alırken geyik olacaktık nerdeyse” diye yakınıyordu. Patronun derdi ise bambaşka. Taksi için yetmiş bini yatırmış, yetmiş yetmiş topluyor! İş mi bu yani! Üstelik metresi Miça’yı da katarsak iki eve yetişmek zorunda! Kitaptaki sözler ise ‘hızlı perdah sivilce yapar’ dedirtecek kadar ayrıntılı. “Şoför milleti değil mi, geç… Çatma… Aldırma… Hepsi bir camekânın mostrası… Hepsi birbirinden sunturlu!”

Bandırma, 1937 doğumlu. 1.68 metre boyunda ve 60 kilo (o yılların söyleşilerinde pek merak edilirdi bunlar. Doğan Şener de soruvermiş-Kasım, 1966). Sanat hayatına başlaması İzmir’de, Mehmet Ceyhan Orkestrası ile (1957). Sahneye ilk adım ilk heyecan. Yeniden dünyaya gelse yine müzisyen olmayı isteyecek kadar sevmiş mesleğini. Dolu dolu bir ses. Çok başarılı olunca İstanbul yolu gözükür.

“Her kalp bir çatlak vazodur. Ne kadar aşk doldurursan doldur, bir gün gelir sıza sıza biter.” Merhum Kâmil Usta böyle dermiş. Ama Erol’un kalbindeki ateş, belki birbirlerine kavuşamadıklarından aylar yıllar sonra bile ‘kabuk bağlamış bir yara halinde’ devam eder. ‘Aşk, eğer ihtirassız olursa on para etmez’! Bizimkilerin karasevdasında ‘ihtirassız’ an yok!