“Şükür kavuşturana!” Sağlık sorunları nedeniyle zorlukla tamamladığı ‘Son Mektup’tan üç ay sonra tekrar kamera karşısına geçen Filiz Akın söylüyor bunları. Filmdeki babası-Mümtaz Ener gibi, İngiltere’deki zorlu tedavinin ardından ‘ikinci yuvası, ikinci evi’nde.

“Küçük ayaklı, beyaz elli, köprücük kemiği sağlam, iyi salata (1986’daki ikinci çevrimde ‘karnıyarık’) yapmasını bilen bir kadın arıyorum ben.” Adriano Celentano’lu, Jean-Paul Belmondo’lu gangster filmlerinden alınmış duygusunu veren sözleri, karnından 5 kurşunun çıkartıldığı ameliyat sonrasında hemşireye söylüyor. Sevgilisi Zerrin’e ise “Sevmek zor iştir yavrum.

“Tıpkı bir hayvan gibi kapana kıstırmışlardı beni. Hâlbuki her şey ne kadar güzel başlamıştı. Lisenin son sınıfında babam öldü. Ailenin bütün yükü bana kalmıştı.

“Ağa sizlere ömür! İstanbul’dan Cebbar Ağa telefonla haber salmış. ‘Ayşe kız birkaç saate kadar bebeği çiftlikten kaçırsın’ demiş. ‘Yeğeni olacak itlerin haberi olmasın Ağa’nın ölümünden’ demiş.

Sinemamızın en önemli karakter oyuncularından Reha Yurdakul 1 Nisan 1926 tarihinde Balıkesir'in Burhaniye ilçesinde dünyaya geldi.

“Derler ki insanoğlu//Uçan bir kuş misali//Bir bakarsın burada şimdi//Bir bakarsın öldü gitti.” Erman Şener’in sunduğu ‘Çarşamba Sineması’nda konuktu Ülkü Erakalın (02 Mart 1994-TRT 1).

1929’da Resimli Gazete “Size Salahiyet Verilse Hangi Kitabı Yakardınız” anketi düzenlemiş (Tarih ve Toplum Dergisi-23 Mart 1995-Mustafa Şahin). Gelen yanıtların çoğunda ‘Yakılacak Kitap’ ve “Nasıl olsa yazarı, kitabı için ‘yakılacak’ dediğine göre” açıklaması varmış.

“Sen kuvvetlisin Murat. Ben, senin rüzgârına kapılmış kuru bir yaprağım.” Böyle söylüyor Lale. Ama olanlara bakınca, asıl ‘rüzgâr’ kendisi galiba. Delikanlı ise sevdiği kızın hasta (üstelik bir kez bile aynı yatağı paylaşmayacağı, ‘vücudundan faydalanmayacağı’) ablası ile evlenmeye; Amerika’daki altın parmaklıktan, bir kasaba ‘ahırında’ pratisyen hekimliğe; Salaş meyhanelerde alkole; Saç sakal bir karış, aç bilaç, sokaklarda yatmaya savrulan ‘kuru bir yaprak’!

“Bir yığın adama laf anlat, bir yığın sarhoşun kahrını çek. Gece şoförlüğü bu işte. Köpek uyur şoför uyumaz!” Ali, bir başka sahnede hâsılatı Ayton Sert’e verirken “Hepsi bu. Bir gecede tek iş. Bunu da alırken geyik olacaktık nerdeyse” diye yakınıyordu. Patronun derdi ise bambaşka. Taksi için yetmiş bini yatırmış, yetmiş yetmiş topluyor! İş mi bu yani! Üstelik metresi Miça’yı da katarsak iki eve yetişmek zorunda! Kitaptaki sözler ise ‘hızlı perdah sivilce yapar’ dedirtecek kadar ayrıntılı. “Şoför milleti değil mi, geç… Çatma… Aldırma… Hepsi bir camekânın mostrası… Hepsi birbirinden sunturlu!”

Bandırma, 1937 doğumlu. 1.68 metre boyunda ve 60 kilo (o yılların söyleşilerinde pek merak edilirdi bunlar. Doğan Şener de soruvermiş-Kasım, 1966). Sanat hayatına başlaması İzmir’de, Mehmet Ceyhan Orkestrası ile (1957). Sahneye ilk adım ilk heyecan. Yeniden dünyaya gelse yine müzisyen olmayı isteyecek kadar sevmiş mesleğini. Dolu dolu bir ses. Çok başarılı olunca İstanbul yolu gözükür.

“Her kalp bir çatlak vazodur. Ne kadar aşk doldurursan doldur, bir gün gelir sıza sıza biter.” Merhum Kâmil Usta böyle dermiş. Ama Erol’un kalbindeki ateş, belki birbirlerine kavuşamadıklarından aylar yıllar sonra bile ‘kabuk bağlamış bir yara halinde’ devam eder. ‘Aşk, eğer ihtirassız olursa on para etmez’! Bizimkilerin karasevdasında ‘ihtirassız’ an yok!

“Sen ne desen hoşuma gidiyor.” Bunu söyledikten sonra artık ‘seni seviyorum’ demesine gerek var mı? Bir başka sahnede İstanbul’un ‘en şık’ gece kulübünü kapatır genç kız için. Başka kimse görmesinmiş! (Oysa her gece yüzlerce kişiye şarkı söylemekteydi Emine). Önceleri ‘dünya iyisi’yken evlilik önerisi reddedilince ‘meslek hayatındaki’ gibi acımasız biri olur Murat. ‘İşin içinde kendisi olunca hak diye bir şey tanımazmış… Bir şeyi istedi mi alırmış… Son söz daima O’nunmuş’. Daha neler neler. Ama ‘Gazinocular Kralı’ olmasını sağlayan bu yöntem, kalp kazanmaya yetmiyor!

“Kader, aşktan da üstün, aşktan da güçlüymüş meğer.” Ayrılık günlerinde böyle söylemişti Leyla. Ancak filmin sonunda kavuşuyor iki sevgili. Büyük konuşmamalı! Perde inmeden oyun bitmez!

“Söz ver bana, bir gün âşık olursan, birisini seversen, kuşlarını bırakacaksın. Sevdiğine haber gönderir gibi salacaksın kafeslerinden. Söz ver.” Doktor’un ‘açık hava tavsiye ettiği’ Mine söylüyor bunları. Aynen uygulayacaktır bu isteği Kuşbaz. Eskiden kalbi boş, kafesler doluydu. Şimdi kalbi dolu, kafesler boş! Ancak genç kızın vefatı ile tümü anlamsız.

Şefik Döğen… Tiyatro, sinema, ‘show’, televizyon sanatçısı. ‘Yetenekli komedyen’ olarak da bilinirdi. 03 Mart 1947, Pazartesi günü Ayancık’ta dünyaya gelmiş. ‘Kafa kâğıdını’ soranlara “Yok” diyor. “Köye gidip Topalın Recep’e sorun!” Ta 47’de de, Erhan Akyıldız’la söyleşi yaptığı Haziran, 1971’de de muhtarmış hazret! Tutarlılığın bu kadarı!

“Hayatımız ‘karmanyolacılıkla (dolandırıcılıkla)’, 72 çeşit dalavereyle dolu. Ama hepsi ufak suçlardı onların! Bu başka! Ya mücevherleri geri götürürsün ya da arkadaşlığımız burada biter, abi!” Kemal’e söylüyor bunları. Okkalı bir yumruk yedikten sonra da devam eder. “Bana, Kont arkadaşına ha? Hâlbuki ben, senin için hazineler feda edebilirdim.

“Ne tuhaf değil mi, dünya, renkler, ağaçlar, gökyüzü, deniz, her şey her şey bir başka türlü şekilleniyor, insana başka bir sevinç veriyor sevince. Bu sevinci, bu sevgiyi sen bahşettin bana. Seni tanıyıncaya kadar (Samim’le beraberken bile) bomboştu içim.” Kemal’e söylüyor bunları. Delikanlının sorumluluğu daha fazla. Ölümle sonuçlanacak bir göreve gitmek üzere. Üstelik Hadi Bey’in “Belki gitmemen için bir çare…” imasını reddederek yapar bunu. İki sevgili toprak olurken aşkları Kıbrıs’ta yaşıyor! ‘Annan’ ve daha bin bir tuzağa rağmen!

“Semtten dışarıya çıkmaz. Herkese ‘abi’ dedirtir. Kadına kıza mal satarken başını yerden kaldırmaz.” Arkadaşları böyle anlatıyor Halil’i. Elinde tespih, namazında niyazında. Ama yaptıklarına (adam dövme, iki kez bıçaklama) bakınca ‘insan, ne ise o değildir’ sözü geliyor aklımıza. Zaten Müjgan da “Ne anasının gözü herifmiş be! Hiç de umulmaz halinden” diyecektir. Oysa Sabiha, göründüğü gibi. Değiştirmeye gerek bile görmemiş adını. Daha ilk gece “Nasıl ‘düştüğümü’ de dinler misin” dediğinde önce biz “Hayır” diye bağırıyoruz.

“Merhaba ikizler! Size tavuk getirdim, yumurta getirdim, tereyağı getirdim. Ha, bir de üvey ana getirdim!” Köye ‘yiyecek’ almaya gitmişti. Dönüşte bir de ‘üvey ana’ ile gelmiş! Delikanlılar şaşırınca da kızıyor. “Ne öyle aptal aptal bakıyorsunuz be? Hiç kadın görmediniz mi?” Hasan ve Kâmil daha önce böyle güzelini ancak ‘bir kese kâğıdında’ görmüşler. Cennet Sahili’ndekine benzer denizi de ‘bir gazetede’. O zamana kadar hayatla bağları, gazete ve kese kâğıdındaki bu resimlerle.

“Sendeki surat kasap süngeriyle yıkanmış. Bana bak, bizim eve senin gibi korkak herif giremez. İsmin, cismin, nereden nereye gittiğin belli değil. Seni doğuran anada kabahat. Soysuz herif! Allah bilir senin baban da belli değildir. Piç, sen de! Bir defa da bin defa da soysuzsun. Soysuz oğlu soysuz!” Rahmi, kavgadan hoşlanmayan, Tanrının, insanlara kolu çalışmak için verdiğine inanan Cevat’a (üç de yumruk eşliğinde) söylüyor bunları. Yeter ki kızsın, gerektiğinde kavga etmenin kaçınılmaz olduğunu öğrensin. Yöntem çok etkili! Sonrasında dövmedik adam bırakmayacaktır delikanlı!