Tarantino yine ortalığı kasıp kavuracak bir filmle izleyici karşısında. Üstelik bu kez yalnız da değil, yanında pek sevdiği dostu ve meslektaşı Robert Rodriguez'de var. Çok iyi anlaşan ikili bu kez ortak bir proje için yan yanalar. Her ne kadar bir çok yabancı ülkede olduğu gibi ülkemizde de iki ustayı ardı ardına aynı salonda izleme şansımız olamayacak olsa da şikayet etmek de sonuçu değiştirmeyecektir.

80'li yıllar ile 90'lı yıllarda çocuk olan herkesin aklından çıkmayan çizgi film, Transformers, sonunda beyaz perdede can buldu. O yıllar herkes için malum; televizyon tek kanal, sokakta oynamanın tek alternatifi televizyon, bazı şanslı çocuklar içinse Commodore 64 gibi başka eğlencelikler de vardı elbette...

Die Hard 4.0 yada Live Free or Die Hard, nerdeyse yirmi yıla yayılmış serinin son halkası, bizde bilinen adıyla Zor Ölüm, John McClane adlı inatçı mı inatçı, yenilmekten nefret eden, işine son derece bağlı bir polis memurunun son hikayesini anlatıyor. İlk film Nakatomi binasında geçiyordu. Bir grup terörist binayı ele geçirip içinde McClane'in eşi Holly'nin de bulunduğu çalışanları rehin almıştı. Teröristleri durdurmak da elbette McClane'in başına kaldı. Bu serinin 88'deki ilk halkasıydı ama devamı gelmekte gecikmedi.

Vizyonlarımızda izlenesi güzel filmlere aç olduğumuz son aylarda, aylarca önce duyurulan Boş Oda(Vacancy) filmi şöhret kadrosuyla, ilgi çekici fragmanıyla insanların akıllarını başlarından almayı başarmıştı. Fragmanın başarısı doğrultusunda gelişen ilgi filmin gösterime girmesinin ardından fiyaskoyla sonuçlandı. Çünkü insanların karşısına çıkarılan film, klasik Hollywood klişeleriyle dolu, çoğu zaman güldüren, kahkahalara boğan film olmaktan öteye gidemedi.

Film piyasasının kurak geçtiği yaz aylarında vizyonda kaliteli film bulmak güçleşirken pek çok sinemasever, tam da yaza girerken çok etkileyici bir filmle karşılaştı. The Hoax orijinal ismiyle gösterime giren Sahtekâr filmi bize daha önce duyduğumuz isimleri anımsama fırsatı sundu.

Paramparça Aşklar ve Köpekler,21 Gram'dan sonra, şimdi de Babel ile karşımızda Iñárritu. Farklı kültürel, sosyal ve coğrafi zeminleri ele alıp daha önce Paramparça Aşklar ve Köpekler'deki ve 21 Gram'daki tarzını daha da genişletip, günümüz dünyasında bir çerçeveye oturtuyor.

Doğanın en önemli kurallarından biridir. Yaşam döngüsü içerisinde her şeyin bir başlangıcı bir de sonu vardır. Bu gerçeği her daim göz önünde bulunduranlar yaşamda daha başarılı olurlar. Çünkü sonun yaklaştığının farkına varmak bilmek, insana zaman kazandırır. Sinemanın bugünlerde yukarıda yazdıklarıma pek riayet ettiği yok. Seri üzerine seri, seri filmi üzerine seri filmi yapılırken, artık insanlara bıkkınlık vereceği düşünülmeden, gereksiz yere zihinler yoruluyor.

2002 yılında ilki beyazperdeye uyarlanarak büyük bir hâsılat elde eden Örümcek Adam serisi, üçüncü ve yapımcılara göre ?şimdilik? son filmi geçtiğimiz haftalarda gösterime girdi. Serinin ilk filminin ardından üç film olarak belirlenen seri, tüm dünyanın yüksek ilgisi nedeniyle, büyük bir olasılıkla daha da ileri taşınacak.

"Mankenler oyunculuk yapmalı mı?", "Aynı anda hem şarkı söyleyip hem de dans edebilir misiniz?", "Eski çamlar bardak olur mu?" gibi lüzumsuz magazin açmazlarına bulaşmadan, sorumuzu soralım: "Şair film çekebilir mi?"

Meksika-İspanya ortak yapımı olan Pan'ın Labireneti fantastik sinemaya bir çok anlamda yeni boyutlar getiriyor. Hem fantastik karakterlerin hem de bu karakterlerin ve atmosferin yaratım aşamasında kullanılan teknolojinin tek bir amacı var ;"hikaye anlatımında mükemmelliğe ulaşmak."

2007'nin en çok beklenen filmlerinden biri olan 300, beraberinde birçok soru işareti getiriyor. Tarafsızlık ve gerçeklik kavramlarının epey uzağında bir çizgi roman uyarlaması ile karşı karşıyayız.

Sacha Baron Cohen'in, Amerikalıları rahatsız etmesi gerekirken nedense Kazak ve Yahudilerin tepkisini alan filmiBorat, oldukça absürd bir komedi olarak karşımızda. Film, ülkesi ve halkı için Batı kültürünü öğrenmek ve ülkesine tanıtmak amacıyla yolculuğa çıkan Borat'ın Amerika macerasını anlatıyor. Borat Kazakistan'lı homofobik, ırkçı, aşırı Yahudi karşıtı bir spiker ve sözüm ona Kazakistan televizyonu için bir belgesel hazırlamakta.. Tabii bu karikatür tipleme ve hikayenin bu kısmı kurgu ama bu amaca hizmet için konuştuklarını sanan tüm Amerikalılar gerçek.

Pearl Harbour'ı izledikten sonra şöyle düşünmüştüm; Herhalde Hollywood bu filmden daha sığ bir ideolojiye, daha boş karakterlere ve yapay ve zorlama repliklere sahip bir film daha çekemez. Yanılmışım. 300 gösterime girdi, kesinlikle kaçırın.

Cumhuriyetin ilk yıllarında, batıya açılma, kültür hareketliliğine ayak uydurma seansları sırasında bile, gösteri sanatlarında Türk kadınının rolü 'yok'muş. Birkaç ferdi girişim, güvenlik güçlerinin gösteriyi basması ve yasaklaması ile son bulurmuş. Bu nedenle,gösterilerde ya "ecnebi" kadınlar rol alır, ya erkekler kadın rolüne bürünür ya da "ecnebi" kadın gibi davranan Türk kadınları gösteride yer alırmış. Bu açıdan,tabuyu ilk yıkma başarısı gösteren Afife Jale, sonradan gösteri sanatında kadının yerinin sağlamlaştırılması bakımından önemli bir adım atmıştır. Hatta adına düzenlenen ve tiyatro dalında çok prestijli bir ödüle de onun adı verilmiştir: "Afife Jale Tiyatro Ödülleri".

İnsanoğlunun yüzyıllardır yarattığı ortak miras tehlikede! Son elli yıldır ürettiğinin çok daha fazlasını tüketen insanoğlu, var olduğundan bu yana önüne çıkmamış zor bir engelle karşı karşılaştı: Küresel iklim felaketleri... Uygunsuz gerçek filmi de tıpkı ismi gibi gerçekleri anlatıyor. Yani dünyanın gelecekografisi çıkarılırken sinema salonunda kurgu izlemiyorsunuz. Anlatılanların hepsi gerçek.

Çocukluğumuzda kendimizle yaptığımız konuşmaları, bize söylenenleri anne ve babamızla birlikte uyarlayarak düşünmenin tadı başka hiçbir şeyde yoktur. Saftır çünkü. Dünyanın bütün kirliliğinden arınmış süt gibi beyaz beyinlerle türetilen türlü oyunlar... Sinemada bunun yerli ve yabancı birçok örneğini gördük. En yakınımızdan Babam ve Oğlum geçti. Bizi etkilemesinin nedenlerinden biri, hikaye anlatıcısının çocuk olmasıydı. Tıpkı <a href="http://www.sinematurk.com/film.php?17786">Adem'in Trenleri</a>'ndeki gibi.

Clint Eastwood'un Atalarımızın Bayrakları adlı filmle art arda çektiği Iwo Jima'dan Mektuplar izlemek için çok sabırsızlanıyordum. Özellikle ikinci filmin ilkinden daha da iyi olduğu iddiaları ve "en iyi film" dalında Oscar adayı olması beklentilerimi arttırmıştı. Bir kere daha bir Eastwood filminden fazlasıyla tatmin olmuş bir sinemasever olarak ayrıldım. Şimdiye kadar izlediğim en insancıl savaş filmlerinden birisine imza atan Eastwood, entelektüel gelişimini ve yakaladığı insancıllığı ana-akım sinema üzerinden bizimle paylaşıyor ve bütün bunları yaparken bir yönetmenden çok bir masalcıyı andırıyor.

Şiddet ve ölüm, yaşadığımız dünyada/şehirde her gün ister istemez karşılaştığımız haber unsurları olmaya başladı. İnsan psikolojisini böylesine geren-altüst eden olayların sıklıkla duyulur ve de normalleşir olması bir yandan rahatsız etse de her daim insanların dikkatini çekmekte.

En büyük bütçeli Alman yapımı olan Koku, tutkularının peşine giden olağanüstü yetenekli bir insanın hikayesini anlatıyor. Jean-Baptiste, ilahi bir kokuya ulaşmak ve onu muhafaza etmek konusunda o kadar büyük bir hırsa ve tutkuya sahiptir ki, yeteneği ve yapmak istekleri onu uzun bir yolculuğa çıkarır. Bu yolda cinayet işlemesi gerekiyorsa eğer, gözünü kırpmadan işler. Peki, bu uğurda cinayet işlemek onu gerçekten eli kanlı bir katil yapar mı?

Hiç bir şeyden çekmedi Kraliçe Elisabeth Prenses Di'den çektiği kadar. Kraliçe'yi tek cümleyle özetlemeye yeltenirsek sanırım bu şekilde söylemek hata olmaz. Diğer yandan bir musibetin türlü nasihatten daha iyi olduğuna inanıyorsanız eğer, Lady Di'nin kraliyet ailesine katılması ile başlayan ve ayrıldıktan bir süre sonra vefatı ile biten süreç, Kraliçe'yi kararlarını sorgulamak zorunda bırakmak suretiyle halkla arasındaki bağı daha sıkı bir şekilde kurmasına sebep olmuştur.