Les Miserable müzikaline karakterlerin bakış açıları ile yeni bir yaklaşım. Victor Hugo'nun yeniden 'Victor' oluşununu anlatan masalsı bir film eleştirisi.

Bir grup eski mafya üyesinin 28 yıl sonra tekrardan bir araya gelip geçmişten bir gece yaşadığı komik maceraya hazır mısınız ? İşte karşınızda Stand Up Guys! Yıllarca birlikte çalışmış üç mafya üyesi 28 yıl sonra tekrardan bir araya gelir. Fakat bu birlikteliğin uzun sürmeyeceğini anlamaları çok sürmez.

“Bu işi babandan intikam almak için yaptım.” Genç kıza sahip olduktan sonra söylüyor bunları. Ama “It’s All in the Game” (1911/51) (Charles Gates Dawes / Carl Sigman) şarkısındaki gibi Onların ayrılmayacaklarını hissediyoruz; “Many a tear has to fall//But it’s all in the game//All in the wonderful game//That we know as love.”

“Hayat bir kararda kalmıyor Zülâl.” Ayın parlaklığı gençlik hayalleri gibiymiş. “Bir zaman için parlaktır fakat sonra kaybolur gider. Sonradan tekrar doğar.” Ama ‘doğsa da değişmiş bir dünyaya doğar’mış. Âşıkların konuşmaları “Aynı ırmakta iki kez yıkanılmaz” sözünü hatırlattı. Belki bir tesadüf, çekimlere yakın günlerde ‘Lunik III’ ayın görünmeyen yüzünü resimliyordu (6 Ekim).

Ben bir hikaye gördüm, her tarafı kartondandı... Kartondan bir dünya yaratmış yönetmen ve küçük kartondan protagonistler koymuş içine. Kartondan yapılmış bir Mert (Kadir Doğulu) vardı ve kartondan bir hikayeyi kartondan bir dünyada filme çekmek için kartondan bir mücadele gösteriyordu... Küçük kartondan Mert'in bir de elişi kağıdından bir sevgilisi vardır Yağmur (Müge Boz) adında.

Zombilerin insanları kovaladığı ve sonrasında beyinlerini afiyetle mideye indirdikleri korku filmlerine hepimiz aşinaydık. Hatta son zamanlarda zombiler sadece korku filmlerinin öğesi olmaktan da çıkmış bizleri komedi filmlerinde kahkalara boğan boş bakışlı ağır adımlı karakterler olmuşlardı. Peki bir zombinin aşkının peşinden koşmasına? Yani bir zombinin başrolünde olduğu romantik komediye hazır mıydık ?

‘Fascination’ (1932) (Fermo Dante Marchetti / Maurice de Féraudy / Dick Manning); “Then I touch your hand//And next moment//I kiss you//Fascination turned-to-love.” Pikapta 33’lük plak dönmeye başlamış. “Şimdi çalacak müziği hatırlayacak mısın bakalım” diyor Ahmet.

Son zamanlarda farkettiniz mi bilmiyorum ama bir hayalet dolaşıyor aramızda... Bu, binbeşyüzlü yıllarda yaşamış biri. Fakat kendisine biçilen ömrün içine sığamayacak kadar derin ve ağır ideolojileri olduğu için, en sonunda çareyi hortlamakta bulmuş olan eski bir Osmanlı Vezir-i Azamı bu. Hayat hikayesi son günlerde herkesin dilinde, oysa çok uzun zamandır mezarına uğrayanı bile yoktu. 'Ben İbrahim...' diye başlıyor lafa, bütün Türkiye susuyor!

“Ascenseur Pour L’Échafaud”daki (1958) ‘Generique/Nuit Sur Les Champs’ (Miles Davis). “Keşke her erkek senin gibi bir kadın bulabilse. Dünya ile başa çıkar o zaman… Seni bundan çok daha başka şartlar altında tanımak isterdim. Yusuf’u sevmemiş olmanı isterdim… Bir ihtiyar anacığımdan başka kimsem yok.

“Sen beni teselli edemezsin baba. Kızma ama artık senin kolların boş ve kuru geliyor bana.” Oysa bir zamanlar ancak orada huzur buluyordu. Avni Bey’in ‘milyonlarca kişiye yetecek kadar olan sevgisi’ şimdi O’na yetmiyor; “Sebebini anlatamıyorum. Ben de anlamıyorum. Anlamak da istemiyorum. Şu anda bir kelebek kadar başıboş ve hürüm. Ne yaptığımı bilmeden, bir baharlık ömrü olan bir çiçek gibi yaşamak istiyorum.”

“Sana çok, çok geç geldim değil mi Ömer’im?” ‘Torna a Surriento’ (1902) (Ernesto De Curtis) melodisinin olduğu sahnede söylüyor bunları. Gerçekten de 19 yıl sonra ve ayakları tutmaz haldeyken kavuşuyor sevdiğine.

“Desene, Hava Kuvvetleri bir şair kaybetti.” Zülâl, askerden dönen Nejat’a bunları söylüyor. Oysa birkaç sahne sonra onun şiirlerini beğenip beğenmediğini soran Didar’a “Ne bileyim ben, hiç okumadım ki” diyecek. “…Yalnız içli şiir yazmak karın doyurmaz.” Neyse ki hiç olmazsa filmlerde dediği doğru çıkmaz. Delikanlı yazdığı romanlarla geçinebiliyor.

“Hayır, Doktor! Benim senin onun meselesi yok. Hepimizi çepeçevre saran bir şey var artık. Şu demin ölen çocuk Doktor, Ümmü’süyle evlenmeyi düşünüyordu. ‘Vatan’ diyerek öldü.” Sahra Hastanesi’ndeki ‘muallim-hemşire’ Serap söylüyor bunları. Herkes ‘büyük bir istikbalin tarihini yaşıyor’.

“Aradığın eğlence ise, bir hafta daha sabret. Kastamonu’ya gidince gönlünü eğlendirecek bir kadın bulursun. Temiz köy kızlarına musallat olma (sf. 3).” Necati, Hacer’e tutulan arkadaşı Ali Bey’e ta 1910’larda söylüyor bunu. Ancak şimdi bile böyle bir şey mümkün müdür acaba?

‘Dead Ringer’daki (1964) ‘The Police is Waiting’ (André Previn). Ardında bıraktığı mektup; “Daima ben hata yaptım, cezasını sen çektin. Cevdet’i öldürdüğümden beri duyduğum azabı bilemezsin. Gayesiz, ümitsiz, sebepsiz yaşamak yerine bütün suçlarımı bir defada ödemek istiyorum. İlk defa korkmuyorum ve doğru bir iş yaptığıma inanıyorum.

‘Hicaz Makamında Keman Taksimi’ ve Fethi’nin meyhanesi. “Müslüman dini aşikâre. Gelinliği bile, Hacer kendi dikecek olmasaydı kiradan alacaktım be” diyor İbrahim, Necmi’ye. Sorun bu kadar olsa gene iyi. Derdini döktüğü en iyi(!) arkadaşının da göze Hacer’de.

“Yaşımız 35’i buldu hâlâ doğru dürüst para geçmiyor elimize... 40’a merdiven dayadık bir halt olamadık” diyen Ali ve Selim; “Bıktım yaşadığımız muhitten. Ümit Sokağı bir yığın ümitsiz insana vurulmuş bir damga gibi geliyor bana” diyen Lale; “(Adamları ve sevgilisine) Ümit Sokağı’nın en ufak yaşına topunuzu değişmem” diyen Necdet.

“İpsiz Sabri bir laf etti mi, o iş, kabili yok, olur.” Film ‘bu konudaki istisnanın öyküsü’. Erol da hasta olmadığını öğrenince “Ölümlerin ilkinden kurtuldum. (İpsiz’i kastederek) Ama bir ikincisi var… Azrail daha peşimi bırakmadı” demişti.

“Bu en büyük soygunumuz olacak. Belki de sonuncusu.” İlk dakikalarda bunları söyleyen Cemil, birkaç sahne sonra daha kesin konuşacaktır; “Bu bizim ‘son işimiz’ olacak.” ‘Sondan bir önceki’ demeliydi.

‘The Spy Who Came in from the Cold’ (1965) (Sol Kaplan). “Şimdiye kadar farkında değildim ama meğer ben seni çok ama pek çok seviyormuşum, Abla.” Nasihatlerini sigaradan daha zararlı bulduğu, çenesi düşük bir kaynanaya benzettiği, bir kez de tokatladığı Nuran’a söylüyor bunları. Sonradan yaptıkları, bu ‘yaramazlıklarını’ mumla aratacaktır.