Yarın Son Gündür

8,47

(24 kişi yorum yaptı)

1 Ekim 1971 Aksiyon, Macera

Yönetmen: Yılmaz Güney Yılmaz Güney

Ülke: türkiye

Oyuncular: Nihat Ziyalan, Süleyman Turan, Fatma Girik, Yılmaz Güney, Erol Taş, Nükhet Egeli, Bilal İnci, Feridun Çölgeçen, Nevzat Şenol, Gökben Devamını Gör...

Ödüller: En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu

Konusu : ‘Le Clan des Siciliens’ (1969) (Morricone) melodisi. Kara Çocuk, Tarih kitabının (Emin Oktay) arasına sakladığı Tom Miks’i okuyan Mavi Çocuk’un resmini yapıyor.. Mavi Çocuk (Nevin Akkaya’nın sesi ile) ; “Peki, Nizam-ı Cedit ne demektir?” Kara Çocuk (Abdurrahman Palay’ın sesi ile) ; “Nizam-ı Cedit, III.Selim tarafından kurulmuş, Fransa’dan getirilen teknik uzmanlar idaresinde düzenlediği ıslahat ordusudur.” Mavi Çocuk ; “Peki, Duyun-u Umumiye nedir?” Kara Çocuk ; “Duyun-u Umumiye, genel borçlar anlamında olup Osmanlı Devletinin yabancılara olan borçlarını tahsil etmek için kurulan bir teşkilattır. Pekala, Sekban-ı Cedit ne demektir?” Mavi Çocuk ; “Sekban-ı Cedit? [‘Thème de Borsalino’ (1970) (Claude Bolling) melodisi başlar] Sekban-ı Cedit? Daha oraya gelmedim.” Aynı soruyu, biraz sonra Komiser Süleyman da (Kara Çocuk ona Sümüklü Sülüman diyor) yanıtlayamaz. (Yılmaz Güney, çok akıllı bir şekilde, film boyunca sorulan bu sorunun yanıtını öğrenmeyi seyirciye bırakmış.) Emniyet Müdürü (Mümtaz Ener’in sesi ile), bir slayt gösterisi ile memurlarına eski suçluları tanıtıyor ; “..İşte belanın 9 türlüsü Kara Çocuk..Sürgünden yeni döndü. Şimdi kuluçka devresinde. Fakat her an bir şeyler yapması mümkündür..Bu da Mavi Çocuk, Kara Çocuk’un sevgilisi. Hiç ayrılmazlar. Hayatın her türlü belasını, cefasını ve sefasını beraber bölüşürler. Kara Çocuk’a 20 metre yaklaşan, tehlike hudutları dahiline girmiş sayılır. Şimdi cezalarını bitirmiş uslu çocuklar gibi kendi hayatlarını yaşıyorlar..” İkisi de ‘yeni ve güzel bir yaşam’ istiyor ama.. ‘Adını Anmayacağım’ (1971) (Mehmet Erbulan / İsmet Nedim) şarkısını söyleyip uçurtma uçurdukları tepede Mavi Çocuk’un sözleri (üstelik uçurtmaları da düşüyor) olacakların habercisi gibi ; “Bazen bu güzel günler kısa sürecek sanıyorum..” Kaderin cilvesi, en iyi arkadaşları bir komiserdir. Kara Çocuk ona “Yahu, sen Padişah da olsan benim için Sümüklü Sülüman’sın. Ne kasılıp (aslında aile sorunları nedeniyle ne kadar mutsuz olduğunu bir bilse) duruyorsun be?” diyor. (Filmin iç acıtan sonunda evdeki huzursuzluk etkili olmuştur belki de.) Kahramanlarımızın can düşmanı Yakup ve Rıza’yı Emniyet Müdürü şöyle anlatıyor ; “Aslan Avcısı Yakup ; Büyük teşkilatçı ve kaçakçı. Zengin bir ailenin çocuğu. İşlerini hesaplı kitaplı görür. Hukukun bütün boşluklarını değerlendirmeye çalışır. Tilki gibi kurnaz ve gaddar bir adamdır. Pehlivan Rıza ; Eski pehlivanlardan. Şimdi kanunsuz yolun sayılılarından. Çok kuvvetlidir. Adına Kemik Kıran derler.” İkisi de tedirgin ; “..Bizim için iki yol var..Kara Çocuk’la anlaşabilirsek ne âlâ, anlaşamazsak ‘malum’.” Olumsuz yanıt alınca (“Bak Aslan Avcısı Yakup Bey, ben emekliye ayrıldım artık. Kanunsuz işlere paydos”) ‘malum’u gerçekleştirmek için evini basarlar. Ama Kara Çocuk onları ‘kurşun yağmuru’na tutuyor. İki kişi ölür. Mavi Çocuk ; “Zor günler yeniden başladı Kara Çocuk. Artık hayat bizim için kolay değil. Hakkımızda ‘vur emri’ var.” Bundan sonra onları 34 FR 931 plakalı kırmızı arabalarıyla Bonnie ve Clyde gibi (Agâh Özgüç) umutsuz bir kaçış içinde görüyoruz. Üstelik Mavi Çocuk hamileymiş. Para bulabilmek için Cazip Bey’in yanında çalışan Zülfikâr’ı kaçırırlar. Kaçırdıklarıyla kalırlar çünkü Cazip Bey onlara metelik koklatmaz. 1971. ‘Bol’ geldiği ve ‘lüx’ olduğu iddia edilen başka şeyler gibi Kara Çocuk da yolun sonuna geliyor. Film biterken Belgrat Ormanı. Eski, terkedilmiş bir değirmen. Peş peşe dinlediğimiz iki güzel melodi ; ‘Le Passager de la Pluie’ filminden (1969) ‘Theme Mellie’ (Lai) ve ‘Sunflower’ (1970) filminden ‘Love Theme from Sunflower/The Parting in Milan’ (Henry Mancini). Yerde iki kırmızı gül. Kanlar içindeki Kara Çocuk’a sarılmış gözü yaşlı Mavi Çocuk. Biraz ilerde, olaya zamanında müdahale edememiş olan Komiser Süleyman. ‘The Retreat’ (1970) (Mancini). (Yazan : Murat Çelenligil)