''Suzan, sevgilim...

Dur bakalım. Önce seni şöyle bir öpelim. Ondan sonra konuşalım. Öptüm. Tatlıymışsın, güzelmişsin, eşsizmişsin. Hadi şimdi konuşalım. Ayrıldığımız gecenin sabahı gitmiştin. İstanbul artık sessizdi. Sıkılıyordum. Melankoli gibi bir şey. Bu gibi işlere alışık olmamama rağmen sensizlik koydu bana. Aradım seni. Öylesine ki, çevremdekiler sıkıntımı senin gidişine verdiler. Doğru, ben ayrılıkları sevmem. Bir demir dövüle dövüle sertleşir işte. İşte ben öyle olmadım. Aksine daha yumuşadım. Daha doğrusu kendimden bir şey kaybetmedim. Bak bu insanı değerleri koruma çabası sende de var. Örneğin analık haysiyetini hiçbir zaman kaybetmiyorsun. Çocuğunu iyi terbiye ediyorsun. Annene karşı hürmetkar, ama samimi bir hürmetkar halin var. Sen bunları aklınla yapıyorsun. İyisi de bu zaten . Bak benim sana hoş görünür tutumum nerden geliyor biliyormusun? Burada duygusal şeyleri bir yana bırakalım. Asıl olan düşünceyi konuşturmak gerek. Birleşmiş Milletler Ana Sözleşmesi'nde şu ilk üç madde önemlidir.

1. İnsanların yoksulluktan kurtulmaları haklarıdır.
2. İnsanların saadeti aramak haklarıdır.
3. İnsanlar kabiliyetlerini serbestçe geliştirmelidirler.

Ben üçüncü maddeden bahsedeceğim sana. Tip olarak ele seni alıyorum. Bir kere sana neden tahsil yapma imkanı verilmedi. Hatta klasik tahsilini bile yapmadın. Zira fakirdiniz... Ailen okutmadı seni. Baban güvensiz bir adamdı. Öldü, siz yapayalnız kaldınız. Babanın içmesini de bu çıkmaz düşüncelere ver. Fakirler zevk için içmez Suzan. Ancak yarınsız hayatlarını unutmak için içerler. Küçük yaştan itibaren çalıştın. Böylece ancak boğazına bakabildin. Sonra da evlendirdiler seni. Bir türlü saadeti bulamıyorsun. Oysa ki tabii hakların bunlar senin. Sen kutsal bir hayat kavgası içindesin. Överim seni. Bu konuyu burada kesiyorum. Zira bu mektubu bitirmek zorundayım. Yarın sana daha uzun bir mektup yazacağım.'' 

Ve ''Yazacağım'' dediğine göre. demekki başka mektupları da var Erksan'ın...

1962 yapımı ''Mahalle Arkadaşları'' Suzan Avcı